«Аутизм» терминін (грекше «autos» - өзі) алғаш рет 1920 жылы атақты швейцариялық психиатр Э.Блейхер енгізген. Ол аутизмді әлемнен оқшаулану, өзіне-өзі тартылу деп түсінді.
Аутизм – әлеуметтік қарым-қатынас пен өзара әрекеттесудегі өзіне тән сапалық ауытқулары бар жалпы даму бұзылыстары тобынан шыққан психикалық бұзылыс; шектелген стереотиптік, қайталанатын қызығушылықтар мен әрекеттер жиынтығы. Бұл бұзылған психикалық дамудың үлгісі. Заманауи классификациялар аутизмді дамудың жалпы «жалпы» (барлығын қамтитын, барлығын қамтитын) бұзылуы ретінде қарастырады. Бұл аутизмде тек бір функция немесе аздаған функциялар ғана емес, жалпы психика зардап шегетінін көрсетеді.
«Жаңбырлы бала» - аутизммен ауыратын бала. Көптеген ата-аналар баласы үш жасында сөйлей бастаған жоқ және ол жеке тұлға болғандықтан ғана ересектермен және құрдастарымен байланысқа түспейді деп санайды. Сондықтан дәрігерлер аутизм диагнозын естігенде, ұзақ уақыт сене алмайды. Бірақ аутист бала қалыпты адамдар әлемінде өмір сүру кезінде ыңғайсыздықты сезінеді. Ол олардың сезімдерін немесе эмоцияларын түсіне алмайды.